Δέκα συν ένα λουκέτα στην Ελλάδα το 2013
- 24/12/2013, 11:30
- SHARE
Εταιρείες, εργοστάσια, αλυσίδες και εμβληματικά καταστήματα που έφυγαν μαζί με την χρονιά που ολοκληρώθηκε.
Το 2013 ήταν μία ακόμη δύσκολη χρονιά για την ελληνική βιομηχανία και το εμπόριο καθώς ένας μεγάλος αριθμός εταιρειών δεν άντεξε υπό την πίεση της ύφεσης και της κατακόρυφης πτώσης της κατανάλωσης. Δεν λείπουν όμως και οι περιπτώσεις εταιρειών που πληρώνουν τις λάθος επιλογές της διοίκησης τους.
Όπως και να έχει η χρονιά που φεύγει αφήνει φτωχότερη την ελληνική επιχειρηματικότητα, καθώς ηχηρά ονόματα που στο παρελθόν έπαιζαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην αγορά ή έγραψαν την δική τους ιστορία στους τομείς που δραστηριοποιούνταν έφυγαν οριστικά ή ελαχιστοποίησαν το ενδεχόμενο επανόδου.
Ας δούμε τις ελληνικές εταιρείες που βρέθηκαν στο μάτι του κυκλώνα το 2013.
ΑΓΝΟ
Στην δεκαετία του ’50 ήταν η πρώτη γαλακτοβιομηχανία που παστερίωσε γάλα στην Βόρεια Ελλάδα. Δεκαετίες αργότερα ήταν ένας από τους τρεις βασικούς παίκτες στην αγορά, ενώ συνέδεσε τον όνομα της, μέσω της διαφήμισης , με την χρυσή εποχή του Άρη στο μπάσκετ. Στα μέσα του ’90 η συνεταιριστική οργάνωση αρχίζει να χάνει κάτι από την αίγλη της, ενώ ταυτόχρονα στο φως βγαίνουν περιπτώσεις παράνομης χρηματοδότησης. Η ΑΤΕ ως βασικός μέτοχος προχωρά στην πώληση της και, ενώ υπήρχε ενδιαφέρον μέσω κοινής καθόδου των πάλαι ποτέ βασικών ανταγωνιστών της (ΦΑΓΕ – ΔΕΛΤΑ), η εταιρεία καταλήγει στην Κολιός Α.Ε. το 2003.
Για την επόμενη δεκαετία η εταιρεία δεν κατάφερε να περάσει ούτε σε μία περίοδο στην κερδοφορία επιτυγχάνοντας μόνο να συσσωρεύει ζημιές. Με μερίδιο αγοράς στα επίπεδα του 1% στο τέλος του 2012 και οφειλές που ξεπερνούσαν κατά πολύ τα 60 εκατ. ευρώ αναπόφευκτο ήταν στις αρχές του έτους να σταματήσει η παραγωγή. Από την ημέρα εκείνη έχουν «εμφανισθεί» πολλοί ως ενδιαφερόμενοι, από τον Δημήτρη Δασκαλόπουλο έως τον Ιβάν Σαββίδη, όμως η εταιρεία έχει απομείνει ουσιαστικά ένα «αδειανό πουκάμισο» καθώς έχει χάσει και το τελευταίο πλεονέκτημα που διέθετε στην αγορά, την ζώνη γάλακτος της Βορείου Ελλάδος.
Alapis
Με την ίδια ταχύτητα που την εκτόξευσε στα ουράνια ο ιδρυτής της Λαυρέντης Λαυρεντιάδης με την ίδια ακριβώς ταχύτητα, ίσως και μεγαλύτερη, στις αρχές του περασμένου μήνα το Πρωτοδικείο Αθηνών την έθεσε σε καθεστώς ειδικής εκκαθάρισης. Ο νεαρός τότε επιχειρηματίας παρέλαβε μια επιχείρηση 24 υπαλλήλων από τον πατέρα του και έφθασε στο απόγειο της επιχειρηματικής του δραστηριότητας το 2009 να απασχολεί 35.000 άτομα εντός και εκτός Ελλάδας.
Η Alapis, που έστω και για λίγα χρόνια, υπήρξε η μεγαλύτερη εταιρεία στον τομέα του φαρμάκου, ήταν η τελευταία που έπεσε από την αυτοκρατορία που είχε χτίσει.
Διεθνής Ασφαλιστική / Evima
Ο κλάδος των ασφαλειών είναι από αυτούς που έχουν σταθερή παρουσία με εταιρείες του στο άχαρο top10 των «λουκέτων». Είναι χαρακτηριστικό ότι σε σχέση με 20 χρόνια πριν, στην αγορά πλέον δεν υπάρχουν ούτε οι μισές εταιρείες σε λειτουργία.
Στα πολύ ηχηρά κανόνια των τελευταίων ετών, αυτά της Ασπίς Πρόνοια και της Εγνατία, ήρθαν να προστεθούν (με χρονική σειρά) αυτό της Evima και της Διεθνή Ένωσης. Η τελευταία μάλιστα, στα τέλη του 2012, λίγους μήνες πριν κλείσει, είχε μεταξύ άλλων στο χαρτοφυλάκιο της ασφαλισμένα 180.000 αυτοκίνητα.
Κατσέλης
Το άδοξο τέλος δεν μπόρεσε να αποφύγει ούτε η αρτοβιομηχανία Κατσέλης, την οποία, όταν την απέκτησε με περιπετειώδη τρόπο ο όμιλος Δαυίδ από τον Νίκο Κατσέλη, βρισκόταν στην πρώτη θέση της αγοράς.
Μέσα στο φθινόπωρο παίχθηκε και η τελευταία πράξη στην μακρόχρονη ιστορία της εταιρείας καθώς έγινε δεκτή η αίτηση πτώχευσης που είχε κατατεθεί για την Nutriart, την ομπρέλα που είχε δημιουργηθεί και είχε από κάτω της την Κατσέλης, τα άλευρα της Αλλατίνη και τις κατεψυγμένες ζύμες της Πλάζα. Από την συγκεκριμένη κίνηση ο συνολικός αριθμός των εργαζομένων που προστέθηκαν στην λίστα της ανεργίας ανέρχεται σε περίπου 500 άτομα.
Sprider Stores
H 1η Οκτωβρίου βρίσκει τις πόρτες όσων καταστημάτων Sprider Stores είχαν απομείνει κλειστές. Την προηγούμενη ημέρα η διοίκηση της εταιρείας σε μία κίνηση εντυπωσιασμού είχε ανακοινώσει την αναστολή λειτουργίας των καταστημάτων ως ένα μέτρο πίεσης για περαιτέρω χρηματοδότηση από τις τράπεζες.
Δεν ήταν όμως (μόνο) οι τράπεζες οι οποίες είχαν φέρει την εταιρεία ένα βήμα πριν το χείλος του γκρεμού. Ήταν η αδυναμία των ελληνικών αλυσίδων να ανταποκριθούν στο πνεύμα της εποχής (λίγα χρόνια πριν στην ίδια θέση είχε βρεθεί η Glou), η εξάπλωση των ξένων αλυσίδων, η κατακόρυφη μείωση δαπανών για ένδυση αλλά και λάθος επιχειρηματικές επιλογές των αδελφών Χατζηϊωάννου.
Delica
Δεν πρόφτασε να γιορτάσει τα σαράντα της χρόνια έχοντας και το δικό της εργοστάσιο. Σαν σήμα το Delica μπορεί να υπάρχει ακόμη, όμως το εργοστάσιο της στην Πάτρα – ένα από τα ελάχιστα που είχαν απομείνει στον Νομό Αχαϊας – που πρωτολειτούργησε το 1984 έκλεισε τον περασμένο Μάιο.
Η πολυεθνική SCA, στην ιδιοκτησία της οποίας βρέθηκε το εργοστάσιο μετά από «καραμπόλα» εξαγορών έκανε πρόταση εθελουσίας εξόδου στους 70 εργαζόμενους με ευνοϊκούς όρους την οποία αποδέχθηκαν στην συντριπτική τους πλειοψηφία. Το 2012 η μονάδα – σύμφωνα με πληροφορίες – είχε κόστος μισθοδοσίας 7 εκατ. ευρώ και ζημιές 6,5 εκατ. ευρώ.
Fokas
Τα πρώτα σύννεφα είχαν φανεί τον Νοέμβριο του 2012, τότε που η διοίκηση της Fokas για να προλάβει τα χειρότερα κατέθεσε αίτηση για υπαγωγή στο άρθρο 99, η οποία όμως δεν έγινε τελικά δεκτή. Η αλυσίδα που για 77 χρόνια αποτελούσε την Νο1 επιλογή των Θεσσαλονικιών είχε καταφέρει και είχε κερδίσει τα τελευταία χρόνια αξιόλογο μερίδιο αγοράς τόσο στην Αθήνα όσο και στις άλλες πόλεις που είχε επεκταθεί δυναμικά.
Μια επέκταση που έγινε όμως στην αρχή της ύφεσης και γύρισε «μπούμεραγκ» στην εταιρεία. Το τελευταίο «κάστρο» που έπεσε ήταν το ιστορικό κατάστημα στον αριθμό 48 της οδού Τσιμισκή στην Θεσσαλονίκη ανεβάζοντας τον συνολικό αριθμό των εργαζομένων που έμειναν χωρίς δουλειά σε περίπου 600 άτομα.
Αγαπητός
Ελάχιστα μέτρα μακριά από το επιβλητικό κατάστημα του Φωκά στην Θεσσαλονίκη, ο Αγαπητός Βολογιώργης είχε ξεκινήσει την δική του ιστορία στην Τσιμισκή 53, το 1944. Πριν από ένα μήνα τα τρία εγγόνια του ιδρυτή αναγκάστηκαν να καταθέσουν αίτηση υπαγωγής στο άρθρο 107 του Πτωχευτικού Κώδικα.
Όπως αναφέρονταν στην αίτηση προσωρινής πτώχευσης που κατατέθηκε στο Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης οι πωλήσεις κατά την τελευταία τετραετία είχαν πέσει σχεδόν στο μισό, ενώ οι οφειλές ξεπερνούσαν τα 10 εκατ. ευρω.
Καπνοβιομηχανία Γεωργιάδη
Μπορεί το τεράστιο πακέτο Αντινικότ 22 να στέκει ακόμη αγέρωχο στο εργοστάσιο της Θήβας δίπλα στην Εθνική Οδό, όμως ακριβώς από κάτω οι εργασίες έχουν διακοπεί εδώ και αρκετούς μήνες. Η καπνοβιομηχανία Γεωργιάδη καρκινοβατούσε εδώ και πάνω από μία δεκαετία, είχε εναποθέσει τις ελπίδες της στην δημιουργία ενός τσιγάρου με βιοφίλτρο, αντίστοιχου του BF της ΣΕΚΑΠ, που τελικά δεν είχε την αντίστοιχη επιτυχία και η αντίστροφη μέτρηση ήταν προδιαγεγραμμένη.
Το μόνο που την κρατούσε στην ζωή ήταν δουλειές φασόν όπως αυτή που της είχε αναθέσει η British Tobacco. Το κλείσιμο της παραγωγής της την βρήκε με συσσωρευμένες υποχρεώσεις που ξεπερνούσαν τα 4 εκατ. ευρώ.
Neoset
Neoset
Η αλυσίδα αν και λαβωμένη συνεχίζει την δραστηριοποίηση της με ένα εκτεταμένο δίκτυο. Αυτό που λείπει είναι η ψυχή της που δεν είναι άλλο από το εργοστάσιο της Χαλκίδας. Από τα τέλη Φεβρουαρίου οι 130 εργαζόμενοι βρίσκονται σε επίσχεση εργασίας καθώς, σύμφωνα με τα λεγόμενα τους, έχουν να πληρωθούν από τον Σεπτέμβριο του 2012.
Μόλις πριν από λίγες ημέρες η εταιρεία Δρομέας ανακοίνωσε ότι θα είναι αυτή η νέα προμηθευτής επίπλων της Neoset σε μία προσπάθεια να παραμείνει – έστω και υπό αυτές τις συνθήκες – ζωντανή η αλυσίδα αλλά και η παραγωγή επίπλου στην Ελλάδα.
Jackson Hall
Σίγουρα η απώλεια του, από άποψη μεγέθους και απώλειας θέσεων εργασίας, δεν συγκρίνεται με τις πιο πάνω περιπτώσεις. Αντιπροσωπεύει όμως μία από τις δεκάδες χιλιάδες εταιρείες εστίασης που κλείνουν κάθε χρόνο στην Ελλάδα. Η επιλογή του Jackson Hall έγινε καθώς υπήρξε ένα από τα πιο ηχηρά και διαχρονικά ονόματα στον συγκεκριμένο χώρο.
Κατάφερε για περισσότερα από δεκαπέντε χρόνια να αποτελέσει στέκι για μία γενιά και να κάνει γνωστό έναν ακόμη δρόμο στο Κολωνάκι, τον πεζόδρομο της Μηλιώνη. Τέλος εποχής για έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής (για τους περισσότερους) τέλος εποχής και για το Jackson Hall τον περασμένο Ιούλιο.